Gdzie jej do dalekomorskiego awiatora, bez lęku przemierzającego oceaniczne bezkresy. Za krótkie skrzydełka należą bowiem do kolorowej, wesołej papużki-nierozłączki wślizgującej się w łaski pewnej brytyjsko-niemieckiej mieszczańskiej (z ducha) rodzinki i dającej wiele radości (przynajmniej początkowo) jej członkom (co najmniej niektórym ;)). Spokojnie, to nie żaden thriller, o bezwzględnej femme fatale, niecnie wykorzystującej naiwność klasy nazywającej samą siebie "inteligencją". Bardziej przypowiastka o zagubionej, głodnej życia dziewczynie, która dzięki swojej rozbuchanej...wyobraźni (i ego) pragnie wyrwać się ze smaganego lodowatymi wichrami zadupia, by żyć w blasku i cieple bijącym z uwielbienia fanów jej oryginalnego i samorodnego (a może odziedziczonego po domniemanych przodkach?) talentu. Do chwały jednak daleko. Jak ją przybliżyć? Może korzystając z pomocy, tych którym (rzekomo) się powiodło? Nie żeby od razu po plecach na szczyt, ale może choćby pomocna dłoń? Tu pojawia się pytanie, czy naszej nieposkromionej trzpiotce potrzebne wsparcie innych? Czy może po prostu chce się dobrze bawić (a że wiek zielony, to i zabawa nieodpowiedzialna). A że przy okazji skruszy skorupę dulszczyzny na oczach domowników "Domu na klifie", a i sama też może z tego wyniesie z tego jakąś (nie powiem jaką, bo związaną z tytułem) naukę, tym lepiej.
Kolejna udana brytyjska produkcja obyczajowa, (może nie rewolucyjna), ale też niezupełnie lekka i bezrefleksyjna "rozrywka". Ponadto okraszona doskonałym aktorstwem i podszyta ironicznym humorem. Niewątpliwie dobrze spędzone 1,5 h. (jeśli samemu wykonuje się napisy to ciut dłużej :P), a że aktorki dobrze po 20-tce grały nastolatki? Cóż, do ról nimfetek też się trzeba nieźle przygotować, a to wymaga czasu. ;)