"Les Gazelles" pod wieloma względami przypomina "Take This Waltz". Oba filmy opowiadają o rozgałęzieniu dróg w życiu kobiety, kiedy postanawia wybrać między stagnacją (która gwarantuje pewną przyszłość, lecz również monotonne życie), a zmianami (które prowadzą ku niewiadomemu, ale zawsze to może być lepsze). Oczywiście taka historia budzi wewnętrzny sprzeciw męskiej części publiczności (w tym mnie), która marzy o ustabilizowanym życiu rodzinnym i pewności, że kiedy wrócisz z długiej podróży "ona będzie czekać". Jednak jeśli dobrze poprowadzić taką opowieść, nawet faceci coś z niej wyniosą. "Take This Waltz" jest na to dowodem. "Les Gazelles", nie.

Dobry temat szybko zmienia się w kolejną wariację na temat "Seksu w wielkim mieście". Reżyserka nie bawi się w tłumaczenie zachowań bohaterów. Woli raczej sprzedawać nam miałką historyjkę o tym, że czasem jest dobrze, a czasem źle. Ten film miałby jeszcze jakieś szansę się bronić, mimo słabego scenariusza, gdyby nie poczucie humoru twórców. To krzykliwy zbiór głupich dowcipów, marnych odzywek oraz absurdalnych pomysłów na postaci (np: szefowa zakochana w swoim psie). Ani razu się nie uśmiechnąłem podczas seansu... Ba, ani razu nie znalazłem żadnej głębi w kolejnych gagach. Nie byłaby to wada, gdyby Mona Achache jasno nie zaakcentowała, że w tym filmie humor jest podstawą całości.

Jeśli miałbym wymienić plusy, należy do nich zdecydowanie montaż. Przypomina on styl współczesnych vblogerów. Nagłe cięcia świetnie wplatają we akcję retrospekcje. Nie potrzeba więc wiele czasu byśmy przypomnieli sobie do czego piją bohaterki w danej scenie. To ciekawy zabieg. Do plusów można zaliczyć jeszcze polskie akcenty. Choć radochę sprawią one głównie naszym rodakom. Same w sobie nic nie wnoszą.

Nie polecam.