„Kafarnaum” niepodważalnie jest dowodem na to, że nie warto kierować się jakimikolwiek opiniami w internecie. Film ten należy do takiej kinematografii, którą powinniśmy obejrzeć sami, by wyrobić sobie własne zdanie. Zdecydowanie zasłużył on na konkurowanie z takimi filmami jak „Zimna Wojna” i „Roma”. Od samego początku miał ogromny potencjał i bez wątpienia ten potencjał został dobrze wykorzystany. „Kafarnaum” jest filmem, który każdego widza zmusi do refleksji. Jego krótki opis dzięki swojej zwięzłości wzbudza w nas zaskoczenie i zainteresowanie, jednak w żaden sposób nie przedstawia niesamowitości (oraz okropieństwa) historii, jaka została w nim ukazana. Dbałość o każdy szczegół sprawia, że zastanawiamy się, jak to w ogóle możliwe? Czy to wszystko naprawdę działo się przed kamerą? Osobiście miałam wrażenie jakbym naprawdę obserwowała życie tamtych ludzi. I to wrażenie przyprawiało mnie o dreszcze. A tak na człowieka powinien działać film – wywoływać emocje, zadziwiać i szokować. To wszystko funduje nam reżyserka filmu Nadine Labaki w swoim dwugodzinnym dziele, które pomimo swojej długości nie daje nam zamknąć oczu nawet na minutę. Każdy kadr filmu, doskonale doprecyzowany, pozwala widzowi z każdą chwilą coraz bardziej wtopić się w tamtejszą rzeczywistość i lepiej poznać uczucia bohaterów. Smutek i złość dziecka wychowywanego w surowych warunkach, bezradnych rodziców bojących się o własne życie, radość z najdrobniejszych chwil, które warto doceniać. To wszystko, bez żadnej sztuczności, możemy zobaczyć jak na „żywym ekranie” w filmie „Kafarnaum”. I za to wszystko należą się ogromne brawa.