Nigdy nie chciałbym, aby jakieś firmy/korporacje lub rządy miały wgląd do moich wspomnień. A obejrzenie tego filmu uzmysłowiło mi, że sam też do pewnych rzeczy wolałbym nigdy nie wracać.
Psychologiem nie jestem, ale wydaje mi się, że w niektórych przypadkach urządzenie faktycznie mogłoby pomóc wyleczyć z traumy. Np. gdy ktoś obwinia się o coś, a obejrzenie wspomnienia jednoznacznie obala jego udział.
Natomiast w innych przypadkach mogłoby skutecznie ożywić wspomnienie i je utrwalić.
Co więcej, mogłoby wpędzić w depresję nawet osoby całkiem zdrowe. Bo jak wiemy, większość ludzi ma tendencję do szukania winy wszędzie, tylko nie u siebie i żyją sobie w błogiej nieświadomości, a zarejestrowane wspomnienie mogłoby wskazywać wprost na ich winę.
Istnieje również ryzyko, że taki rejestrator wpędziłby wielu ludzi w obsesję analizowania zachowań swoich bliskich i znajomych. Temu zagadnieniu poświęcony był jeden z odcinków Black Mirror, z tą różnicą, że tam rejestracja obrazu i dźwięku odbywała się za pomocą soczewek kontaktowych.

Druga strona medalu, to dobre wspomnienia. Ale ten argument mnie nie przekonuje, bo ludzki umysł nad dobrymi rzeczami bardzo szybko przechodzi do porządku dziennego, natomiast nad złym potrafi dumać w nieskończoność i ma to na nas bardzo zły wpływ.

Ta tematyka, to fascynująca wizja przyszłości, ale z ludzkiego punktu widzenia bardzo niepożądana.