Zaintrygował mnie u głównej bohaterki jej stosunek do zwierząt. Rzadko wypowiadała się wprost na temat swoich motywacji a gdy to robiła to w bardzo dwuznaczny sposób (jak stereotypowy kapitalista ;d) na szczęście na końcu okazało się że ma jednak szlachetne intencje nie podszyte zyskiem ^^ Bardzo ciekawy zabieg twórców.

Po latach odpowiem na Twoje wątpliwości :p Mnie się bardzo podobał początek, jestem pewna, że obrazował sposób postrzegania osób autystycznych - to przebodźcowanie, masę przytłaczających dźwięków i obrazów, przez co trudno im funkcjonować. Według mnie to nie tanie efekciarstwo zadecydowało o takim rozpoczęciu narracji, ale właśnie chęć przybliżenia widzowi postrzegania świata, jakim charakteryzują się osoby z zaburzeniami ze spektrum autyzmu.
Co do nauki rozpoznawania emocji ze zdjęć twarzy, to też nie byłabym taka krytyczna, ponieważ ćwiczenia tego rodzaju (oczywiście dopasowane do wieku i np. u dzieci bardzo uproszczone, więc są to np rysunki twarzy wyrażających bardzo wyraźne emocje) są często podejmowane z osobami autystycznymi, bo mają oni ogromny problem z nazywaniem i rozpoznawaniem uczuć - swoich i innych, co utrudnia im funkcjonowanie w społeczeństwie.. Można się przyczepić, że tych zdjęć była cała masa i nie były zbyt zróżnicowane, bo np. twarz wyrażająca "satysfakcję" to już wysoki poziom trudności, ale jak na pomoc ciotki z rancza, która nic o zaburzeniu nie wie - i tak super :)

Co do sceny z balkonem - też byłam przekonana, że spadnie, ale wiedziałam, że to dopiero połowa filmu więc no :p

Ja oglądałem na przyśpieszeniu 1.5x i właśnie te wstawki oraz tempo pozwoliły mi się mega wkręcić w film